[145] 6. Bunlar dışında “muhallefat-ı mezâhib, istishab, zerâyi veya vesile’ler, asl-el ‘ibâhe (veya İslam’a aykırı olmayan norm veya kavramların hukukî resepsiyon’u), mütekabiliyet (milletlerarası karşıtlık ilkesinin doğurduğu hukukî uygulamalar) ve antlaşma metinleri gibi” en az 10 değişik ikincil (tali) kaynak daha sıralanabilir. Fakat bu kaynaklardan bazıları çeşitli mezheb ve müctehidlerce alınmamış veya reddedilmiş ya da önem sıraları değiştirilmiştir. Mesela Ebu Hanife’nin hukukî kanıtları önem sırası «kitab, sünnet, sahabî’lerin ictihadleri, icma’, kıyas, isti’hsan ve örf» iken İmam Malik’e göre ana kaynaklardan sonra «sahabî’lerin fetvaları, Medine’lilerin icma’ı, kıyas, istihsan, maslahat-ı mürsele, zerayi’, örf ve adet gelir. İmam-ı Şafi’i aynı değerlendirmeyi «sahabî’lerin icma’ı, sahabi’lerin uyuşmazlık (ihtilaf) durumundaki sözleri, kıyas», İmam Ahmed bin Hanbel ise «sahabî’lerin icma’ı, sahabî’lerin uyuşmazlığı, mürsel ve zayıf hadisler, kıyas, (ve daha sonra maslahat-ı mürsele, zerâyi, istihsan, istishab)» olarak yaparlar. Zahirî’lere göre «kıyas» uygun değildir. Kıyas yerine nass’ların sınırını aşan benzetmeler yaparak bunlara «Delil» adını verirler. Kendi fıkıh’larını Kitab, sünnet, icma ve bahsolunan «delil»lere dayandırırlar. Şener, “Kıyas, İstihsan, Istislah” , s. 33-34.